Regularisatie van ongedocumenteerde medeburgers als weg naar
co-liberatie:
Internationale bewegingsvrijheid wordt al bijna 30 jaar lang gehuldigd als één van de fundamentele waarden van de Europese Unie.
Voor veel EU-burgers voelt de vrijheid om te reizen niet alleen als vanzelfsprekend, maar ook als een absolute noodzaak.
Met een paspoort dat de deuren opent naar 134 landen, kennen Belgische staatsburgers zowat het grootste internationale bewegingsgemak ter wereld.
Volgens de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die België in 1948 ondertekende, heeft elk persoon het recht op arbeid,
het recht om hun land te verlaten en het recht om van nationaliteit te veranderen.
In werkelijkheid botsen mensen van buiten de EU op een eindeloze reeks gemilitariseerde en administratieve grenzen, als ze die
rechten proberen uit te oefenen in of onderweg naar België.
Het Europese beleid, waaraan België deelneemt, heeft sinds 2014 aan meer dan 23.000 mensen het leven gekost in de Middellandse
Zee. De mensen die de even gevaarlijke weg door de Sahara niet hebben overleefd zitten daar niet bij, door een gebrek aan gegevens.
Zij die de tocht wel overleven, komen terecht in kampen waar de mensenrechten systematisch geschonden worden, of raken
verwikkeld in jarenlange procedures om als volwaardig burger te worden erkend.
Niet over de juiste papieren beschikken, betekent gedwongen worden om ongedocumenteerd te werken. Het betekent ook dat je geen
pensioen kunt opbouwen en geen bescherming hebt tegen ziekte of arbeidsongeschiktheid, waardoor de kans op slechte
werkomstandigheden en uitbuiting groot is. Het creëert voor malafide werkgevers een reservoir aan spotgoedkope arbeidskrachten die
zich door hun wettelijke status niet kunnen verweren.
Van de actievoerders die de Begijnhofkerk in Brussel bezet hebben in het voorjaar van 2021 waren er 57 die in bakkerijen voor 5 euro
per uur werkten. Meer dan 100 zwoegden op bouwwerven voor 4 euro per uur. Onder meer gebouwen van de Europese Commissie in
Brussel, het vernieuwde metrostation Kunst-Wet en zelfs een politiekantoor werden mede gebouwd door niet-erkende handen. Velen
wijzen met beschuldigende vinger naar Qatar, organisator van het komende WK voetbal, maar ook in België wordt goedkope arbeid
schaamteloos misbruikt.Dit beleid van wegkijken, uitsluiten, opsluiten en deporteren kost de Belgische belastingbetaler tientallen
miljoenen per jaar. Terwijl de regularisering van niet-erkende medeburgers 65 miljoen euro per maand (!) aan extra sociale
zekerheidsbijdragen zou opleveren.
We horen al jaren intentieverklaringen over een duidelijker regularisatiebeleid. Beloftes over humanere opvang.
Maar vandaag gaan we voorbij deze woorden.
Wij willen van beleidsmakers niet meer horen hoe verschrikkelijk de kampen in Zuid-Europa zijn.
We willen niet meer horen dat België gastvrij is.
Solidariteit van onderop, die steeds weer ondermijnd wordt door wettelijke kaders die haar criminaliseren, is niet genoeg.
Het is tijd voor co-liberatie. We verzetten ons tegen ‘verdeel-en-heers’ mechanismen en bouwen aan een nieuw, inclusief ‘wij’,
waartoe we allemaal behoren, ongeacht afkomst of eerdere legale status. We hebben allemaal te winnen bij die eenheid.
Regularisatie biedt wie nog geen papieren heeft perspectief op waardig en veilig werk en waarborgt gelijke rechten.
Zo bewaren we de kracht van onze sociale zekerheid en vormen we bondgenoten in de strijd voor faire arbeidsomstandigheden.
Regularisatie betekent ook een einde aan het verspillen van gemeenschapsgeld aan het criminaliseren van mensen via valse
oplossingen zoals gesloten centra en deportaties die ons medeplichtig maken aan mensenrechtenschendingen.
We kunnen dat geld investeren waar het écht nodig is, in de zorg, onderwijs, een duurzame transitie en zoveel andere zaken waar we
allemaal de vruchten van plukken.
Daarom eisen we samen de bevrijding van de wettelijke kaders die ons al decennia verdelen.
Want politieke moed heeft niets te maken met het onverzettelijk vasthouden aan verstarde kaders die werden gemaakt in een ander
tijdperk voor andere doeleinden.
Politieke moed is de moed om die kaders te blijven bevragen, heruit te vinden of desnoods op te geven.
Wij willen de wet veranderen, door hem te verhelderen en humaan te maken.
En u kunt daarbij helpen.
Wij doen een burgerwetsvoorstel en eisen:
1. Een einde aan de willekeur: er moeten duidelijke criteria komen voor het regularisatieproces die rekening houden met de
onmogelijkheid om terug te keren, langdurige verankering en bepaalde vormen van kwetsbaarheid.
2. De aanstelling van een onafhankelijke regularisatiecommissie bestaande uit betrokkenen in de sector waarbij aanvragers in beroep
kunnen gaan. Zij gaan over de uiteindelijke beslissing in het geval van beroepsprocedures na afwijzing door de Dienst
Vreemdelingenzaken.
3. De mogelijkheid om de aanvraag tot regularisatie in te dienen in België, in plaats van bij de Belgische diplomatieke of consulaire
post in het buitenland zoals dat vandaag de dag wordt voorgeschreven.
4. Het stoppen van de criminalisering van mensen die door de staat niet als burger worden erkend.
Regularisering mag niet worden geweigerd vanwege ongedocumenteerd werk of overtredingen die verband houden met de
migratieroute.
5. Regularisatie op basis van een gepersonaliseerd project: migratie is rijkdom.
Daarom stellen we een traject van regularisatie voor op basis van een persoonlijk project.
De persoon zal worden ondersteund door een adviseur die hen zal volgen tijdens de ontwikkeling van hun project.
Een selectie uit de ondertekenaars: Veerle Baetens, acteur en regisseur; Anne Teresa De Keersmaeker, choreograaf; Sidi Larbi
Cherkaoui, choreograaf; Tom Lanoye, auteur; Peter Verhelst, auteur; Dalilla Hermans, auteur en theatermaker; Anuna De Wever,
activist; Jef Neve, muzikant en componist; Lode Van Hecke, bisschop van Gent; Wim Delvoye, kunstenaar; Bruno De Wever,
historicus UGent; Arnon Grunberg, schrijver en acteur; Geert Mak, auteur; Jeroen Olyslaegers, auteur; Hendrik Vos, politicoloog
UGent; Wannes Cappelle, muzikant en auteur; Jean Paul Van Bendegem, filosoof VUB; Marleen Temmerman, emeritus-professor
UGent; Milo Rau, artistiek leider NTGent; Tarik Chaoui, woordvoerder L’Union des Sans-Papiers pour la Régularisation; Abdul-Azim
Azas, woordvoerder Coördination des Sans-Papiers de la Belgique; Reginald Moreels, humanitair chirurg en voormalig minister; Ico
Maly, cultuurwetenschapper en auteur; Hind Eljadid, auteur en theatermaker; Frederik Sioen, singer-songwriter en coördinator Gent
Kunstenoverleg; Luanda Casella, auteur, performer en theatermaker; Chokri Ben Chikha, artistiek leider Action Zoo Humain;
Montasser AlDe’emeh, islamoloog; Amina Belôrf, schrijver; ORGANISATIES:Een hart voor vluchtelingen Gent – Greenpeace
Belgium – HART BOVEN HARD – Hand-in-Hand Gent – Dokters Van de Wereld – – Coordination des sans-papiers de Belgique –
L’union des Sans-Papiers pour la Régularisation – NTGent en natuurlijk Gent Zonder Grenzen.
Ondertekenen kan via deze link.